Historia manicure

Od średniowiecza do współczesności

0-1800 lat.
W średniowieczu czas manicure, a także innych zabiegów kosmetycznych, jeszcze nie nadszedł. Zainteresowanie projektowaniem paznokci pojawiło się podczas renesansu wśród przedstawicieli szlachty europejskiej. Nie pokryły paznokci kolorami, ale zadbały o ich kształt, a także stan skóry dłoni.

Jasnym punktem tego okresu była tradycja manicure Inków Ameryki Południowej, którzy stosowali wzory z wizerunkami orła na paznokciach. Można powiedzieć, że popularna dziś sztuka zdobienia paznokci pochodzi z tamtych czasów.

1800–1900.
Epoka wiktoriańska położyła podwaliny pod kulturę pielęgnacji paznokci: wtedy popularne stało się polerowanie paznokci olejem i kawałkiem zamszu. Rytuał ten stał się odzwierciedleniem ideałów epoki z kultem higieny fizycznej i czystości moralnej. Żywym przykładem jest bohaterka powieści Gustave Flaubert „Madame Bovary” Emma Bovary ze swoimi wypolerowanymi, białymi, zadbanymi paznokciami.

W latach dwudziestych koncepcja „manicure” została w pełni ukształtowana. Moda obejmuje kolorowy lakier głównie w kolorach czerwonym i różowym, którego wygląd, nawiasem mówiąc, jest związany z tworzeniem farb do samochodów w Stanach Zjednoczonych. To wtedy słynny charakteryzator Michel Menard, zainspirowany nowymi możliwościami przemysłu motoryzacyjnego, wymyślił kolorowe malowanie paznokci. 1920, zawdzięczamy rozkwit manicure „księżycowego”, kiedy lakier nakłada się na środek paznokcia, z wyjątkiem dziury i czubka.

Lata 30. i 60
 Lata 30. XX wieku kontynuowały tradycję manicure „księżycowego”, z tą jedyną poprawką, że zwyczajowo malowano większość paznokci, pozostawiając tylko dziurę nietkniętą. Era lat 30. XX wieku dała nam lakier wielobarwny (Revlon). Bracia Charles i Joseph Revson oraz chemik Charles Lachman wymyślili nieprzezroczystą powłokę do paznokci wszystkich odcieni tęczy: niebieskiej, fioletowej, zielonej, pomarańczowej i wielu innych.

W 1934 r. Dentysta Maxwell Lappe wymyślił sztuczne paznokcie dla klientów, którzy mieli zły nawyk gryzienia ich. Dwadzieścia kilka lat później, w 1955 roku, inny dentysta, Frederick Slack, wynalazł substancję z akrylu, którą próbował skleić złamany gwóźdź. W rzeczywistości powstała pasta akrylowa do tworzenia sztucznych paznokci.

Manicure w pastelowych odcieniach inspirowany rodzącą się kulturą hipisowską, a także krótkie paznokcie - praktyczne i odzwierciedlające kochającego wolność ducha kobiet z tej epoki, pojawiły się w modzie w latach 60. XX wieku. Jednak kolorowy lakier, szczególnie w jasnych kolorach, był nadal popularny. Nawiasem mówiąc, w tej dekadzie moda na przetłumaczone wzory na paznokcie nabiera tempa, których pojawienie się ułatwia szybki rozwój pop-artu.

Lata 70. i 80
Pełen entuzjazmu lata siedemdziesiąte odcisnęły swoje piętno na historii manicure: Amerykanin Jeff Pink, korzystając z „akrylowego wysięgnika” w branży zdobienia paznokci, wpadł na pomysł pomalowania końcówek paznokci na biało, co ułatwiło życie zawsze zapracowanym gwiazdom Hollywood, żądnym nowości kosmetycznych. Tak pojawił się jeden z najpopularniejszych rodzajów manicure na świecie - francuski.

W latach 80. szaleństwo francuskiego manicure zostało nieco ostudzone przez falę popularności lakierów o fantastycznych neonowych odcieniach, od jasnożółtego do fuksji.

Lata 90. i 2000
W latach 90. pasja do niecodziennych odcieni nieco opadła, ustępując miejsca modom w tradycyjnych kolorach: czerwonym, różowym, beżowym. Jednocześnie kultura grunge wprowadziła modę na nieostrożny, wielokolorowy manicure, głównie czarny.

Ale początek XXI wieku to epoka prawdziwej swobody manicure i eklektyzmu. Dziś każda dziewczyna może wybierać spośród setek opcji zdobienia paznokci, od kalkomanii do paznokci (Minx) po dwutygodniowy manicure o niespotykanej wytrzymałości (CND). Niewiele osób jest zaskoczonych paznokciami o nietypowym kształcie lub niestandardowej długości, a ich kolor i wzór są ograniczone tylko wyobraźnią właściciela.